Nga Emrie Krosi

NDAL! PORTA E LIGJIT

Atje tej, me mure të rrjepura nga myshku, me kangjella të larta të ndryshkura, si një përbindësh hekuri, porta e murrme e ligjit "përgjon", syrojë, udhën me pluhur "të kalorësve të zinj" të ligjit, që flenë me përkrenare "fajkonjsh", duke tundur ëndërrimthi shkopin…
- Ndal! Ku shkon?! - pyet polici përgjumësh (shikon ëndrra me grada), duke tundur bastunin e zi prej gome.
- Të ankohem te…, - përgjigjet udhëtari i lodhur nga udha e gjatë, tërë djersë, zhelegrisur prej mjerimit, me trastën e bukës të vrimuar; (Mos e shkel, hej të shitoftë Zana! Refren ky që përsëritet sa herë rrokulliset kokrra e misrit e mykur nga arnat e kalbura nëpër shtigjet e maleve ku sakrifikohesh për një "thërrime" në dorën e varfërisë së shekullit të ri shqiptar).
- Ndal! Kthehu mbrapsht! Shteti! Ligji! Polici! – i kërcënohet me shkop polici.
Dhe udhëtari shkon në udhën e kthimit drejt fshatit të tij për të ardhur përsëri… përsëri…
- Ej, ti! - ulëret polici, duke tundur kërbaçin e zi si gjarpër. – Ligji!…
- Ligji?! - përgjigjet i trembur udhëtari.
- Polici!- bërtet roja i ligjit, duke u mburrur me hierarkinë e tij.
- Dua të hyj atje! – tregon me gisht udhëtari si nga porta e "ferrit", ku lehin zagarët e pushtet në mbrojtje të gjahut të tyre.
-Jooo! Shteti! Shefi! - tund shkopin frikshëm polici.
Përsëri fshatari ikën në pragmbrëmjen gri. Ai do të shkojë larg, në fshatin e tij malor, në kullën e gurtë, (kështjella feudale e shtetit ka borgjezët e kollarisur të kryeqytetit), pa marrë asnjë përgjigje për copën e tokës së tij. Të nesërmen, në pragagim, do të kthehet drejt kryeqendrës, me opingat tërë phuhur, nga shtigjet e gurta malore…
"Nesër do ta takoj ministrin, deputetin", shefin…, - përvetet fshatari. "Nesër do të marr patjetër tapinë", - ëndërron pranë gruas që bie era pleh dhe lopë. "Nesërrrr"...
Dhe sërish për rrugë me trastën me bukë të thatë, qepë e gjizë…
- Aaa! Or ti! - thërret polici, me skeptrin e frikës në dorë (tund kërbaçin si trofe të paaftësisë). – S’merrke vesh ti?!… Shteti!… Ligji!… Polici!… Të ndalojnë! Hajt, shko! Nesër!…
Udhëtari (hallexhiu me të cilin gajasen shteti, ligji, deputeti, polici) ulet buzë rrugës, në një tragë me bar të thatë dhe përtyp bukën e thatë me qepë, nën hijen e një pishe plakë, si një murg i vetmuar në altarin e qiellit veror, që tërsëllit dhëmbët, halagjilpërat, që ngulen në trupin e tij të përplagur shtigjeve malore…
- Do pak? - ia zgjat udhëtari policit, copën e bukës së mbetur.
- Jam me detyrë…, or ti! – brof polici duke tundur shkopin. - Largohu! Ndalohet të rrish aty! Zonë e ndaluar për malokët! Ik! Zhduku! Se të jap një!… - dhe tund përsëri "bishtin" e gomës, roja i ligjit.
I gjori udhëtar, duhet të dyzohet me hijen e tij, (se vjedh hijen e rëndë të shtetit, duke u ulur nën pemën e tij), në këmbë mes qiellit dhe tokës, duke pritur mëshirën…, apo harrimin e zgjedhjes së vet, (voto majtas ose djathtas, se qendër nuk ka, ose jashtë zyrër së Shtetit, Deputetit, Ligjit e Maliqit)…
- Të lutem! - lutet udhëtari. - Jam larg. Duhet të eci natën. S‘ka makinë. As rrugë. As drita…
- Largohu!
- Duhet të takoj…, - nuk e mbaron dot fjalën, - për një copë tokë, se…
Dhe shkopi e rrëzon atë me fytyrë mbi këpucën e ligjit, puth gjurmën e tij me pluhur…
- Të kam thënë!… S‘ka pritje populli sot! Nuk pret Shteti e Deputeti! Ik!…
- Ndoshta… ndoshta!…
- Largohu!
Udhëtari kërcen mënjanë. Vargu i makinave të zeza të shtetit, me roje fytyrëgurtë, ngrejnë phuhur, duke mjegulluar pamjen e zymtë të "kështjellës" së hekurt, ku ligji fle në dosje të pluhurosura prej kohëve të shkuara, si nje dinosaur i harruar nga paleontologët modernë...
- Por….
- S‘ka por!… Cuk… Cuk… Cuk! – tund kokën polici si i habitur, duke murmuritur…
- Kush është ai? - pyet hallexhiu.
- Kryepolici!
- Po ai me kollare?
- Shefi!
- Po ai trashaluqi?
- Deputeti!
- Po ai barkmadhi?
- Kryeligjori!
- Po ai kokëmadhi? - pyet përsëri hallexhiu që s’i rrihet rehat.
- Kryeqeveritari, mor pis!
Dhe hallexhiu ra përmbys, në pluhur i përgjakur nga shkopi i policit e i ligjit. I gjori duhej te heshtte dhe të mos pyeste shumë, (se kureshtja për të ditur të vret), se liria e fjalës të "dënon" në shtëllungat e pluhurit, si dikur në turrën e druve.
Kuvendarët nxitojnë e nxitojnë drejt portës së "hekurt" të ligjit.
Hallexhiu pret e pret çdo ditë para portës së ligjit, duke mallkuar veten me shpresën që polici, "xhelati", ose do të dënohet nga Perëndia, ose nga Kryeshefi, përndryshe ai kurrë s`do ta kalojë atë portë të mistershme...
- Ndal! Polici! Ligji!…
"Nëse do të futesh në atë portë, "përbindëshi" do të të hajë, se ne vetë ia dhamë lirinë të na rrahë, të na tallë, të na qeshë, të na pështyjë, të na dënojë, të na vrasë e të na hajë… Ia dhamë lirinë me votën tonë sa majtas e djathtas", - psherëtin hallexhiu…
- Ej, njeri! Ndal! Ndal! Porta e ligjit!…

Emrie KROSI